Rozdział 2

Rozdział betowała Rzan. Bardzo jej dziękuję za pomoc ❤ ❤

Draco szedł korytarzami nieznanej mu firmy. Nie miał pojęcia, gdzie jest i co tu robi. Po prostu stawiał przed sobą kroki i rozglądał się na boki. Było bardzo cicho, nawet za cicho i to go przerażało. Otworzył szeroko oczy, nasłuchując jakiegokolwiek głosu. Nagle coś zaszeleściło przy ścianie. Instynktownie sięgnął do kieszeni po różdżkę, jednak nie było jej tam. Przełknął ślinę i szybko odwrócił się w stronę, skąd dobiegał odgłos. Stały tam doniczki z kwiatami i to ich liście kołysały się na wietrze.

Odetchnął z ulgą.

— To tylko wiatr, tylko wiatr — mruknął, próbując uspokoić kołaczące w piersi serce.

Przez chwilę obserwował fantazyjnie uformowaną konstrukcję, na której stało kilka roślin doniczkowych. Metalowe pręty pozwijano w kombinacje, co powodowało, że kwiaty znajdowały się na różnych wysokościach. Zapewne spowodowane to było tym, że nie wszystkie rośliny mogły być nieustannie wystawione na słońce. Te na dole były zasłonięte przez dużą sofę, a te na szczycie konstrukcji ogrzewały promienie słoneczne, które wpadały do środka przez duże okno. Całość prezentowała się bardzo elegancko.

Kilka sekund później Draco westchnął i kontynuował swoją wędrówkę po firmie. Dokładnie przyglądał się plakatom wiszącym na ścianach i gustownym meblom. Musiał przyznać, że wszystko wyglądało bardzo stylowo. Jego uwagę zwróciło biurko stojące przy ścianie.

Podszedł do niego i zobaczył, że na blacie leży skórzany notes. Wyglądał bardzo znajomo, dlatego wziął go do ręki i dokładnie obejrzał. Kremowy papier ładnie kontrastował z ciemnobrązową skórzaną okładką. Całość przepasano grubą jasnobrązową gumą, która dodawała mu charakteru.

Zmrużył oczy, próbując sobie przypomnieć, gdzie go ostatnio widział, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Powoli odłożył go na blat i przeniósł wzrok na inne rzeczy leżące na biurku, jednak żadna nie wydała mu się interesująca.

Prychnął z irytacją i rozejrzał się po pomieszczeniu. Stało tu wiele podobnych biurek, które nie wyróżniały się niczym szczególnym. Wszystkie były takie same — drewniane i eleganckie. Przy każdym ustawiono niewielki kosz, w którym zapewne lądowały niepotrzebne papiery. Regały, które widział, były po brzegi wypełnione kolorowymi segregatorami, a obok nich stała kserokopiarka i stos tekturowych pudełek.

Draco chciał podejść do szafy i przeczytać etykiety na segregatorach, ale nagle usłyszał czyjś głos. Z początku myślał, że mu się zdawało, jednak sekundę później znowu ktoś się odezwał.

Blondyn uniósł jedną brew i skierował się w tamtym kierunku. Cicho stąpając, podszedł do brązowych drzwi. Były uchylone, dzięki czemu wyraźniej słyszał czyjąś rozmowę. Przysunął się bliżej i nadstawił ucha.

— Rozumiesz, na czym polega twoje zadanie? — zapytał męski głos.

— Tak, wyjaśniłeś to bardzo dokładnie. Jednak…

— Jednak, co?

— Mam pewne wątpliwości.

Draco usłyszał zirytowane warknięcie. Bardzo go ciekawiło, o czym rozmawiają mężczyźni. Wyglądało na to, że była to jakaś tajemnica, skoro rozmawiają grubo po godzinach pracy — przynajmniej tak mu się wydawało. Nie mógł sprawdzić, która dokładnie była godzina, bo nie miał przy sobie zegarka. Zrobił krok w lewo i spróbował zajrzeć do środka, ale zauważył tylko rozrośniętą roślinę, która stała blisko drzwi wejściowych.

— Merlinie, w tej firmie mają obsesję na punkcie kwiatów!  — pomyślał z irytacją.

Zrezygnowany, wrócił na poprzednie miejsce, gdzie lepiej słyszał rozmowę.

— Co masz na myśli, mówiąc „Mam pewne wątpliwości”?

— Twój plan wydaje się prosty, ale wymaga sporo wkładu. Wątpię w to, że szybko uda mi się wkręcić jego współpracowników. Nie są aż tacy głupi. Każdy z nich wie, że za wypłynięcie danych poza firmę, można porządnie beknąć. Wiem, że nasza firma może wiele zyskać dzięki temu przetargowi, ale czy warto w to wchodzić? Jego ludzie, jak i my sami, mamy zbyt wiele do stracenia. Zdajesz sobie sprawę, że za złamanie tajemnicy zawodowej konsekwencjami może być nie tylko zwolnienie, ale również spore kary finansowe?

— Naprawdę w to wierzysz? Czy mi się wydaje, czy to nie ty parę dni temu mówiłeś, że chętnie dokopałbyś Malfoyowi? Czy to nie ty byłeś na niego wściekły za to, że skrzywdził twoją ukochaną? Nadal nie mogę zrozumieć, co ty widzisz w tej kobiecie. Dziwię ci się, że chcesz z nią być, po tym, co się stało. Gdybym był na twoim miejscu, nie dotknąłbym jej nawet palcem.

Blondyn otworzył szeroko oczy. Merlinie, o kim mówi ten facet? Przecież nigdy nie skrzywdził żadnej kobiety. Nie mógłby tego zrobić. To nie było w jego stylu. Owszem w przeszłości spotykał się z wieloma kobietami, ale zawsze starał się, by ich rozstania były neutralne.

— Pansy jest wspaniałą kobietą. Nie znasz jej i nie masz prawa jej oczerniać. To, że zachowywała się jak zołza, gdy byliśmy jeszcze dzieciakami, nie znaczy, że podobnie zachowuje się teraz. To, co było w szkole, nie ma żadnego znaczenia. Nieważne dla mnie jest to, jak wyglądała i przede wszystkim, jak wygląda teraz. Żałuję, że nie zdążyłem jej powstrzymać. Może gdybyśmy wtedy byli bliżej, nie eksperymentowałaby z zaklęciami i nie wylądowałaby w Świętym Mungu. Masz rację, obwiniam oto Draco, bo potraktował ją jak rzecz. Była dla niego dziewczyną do towarzystwa, na której wyładowywał wszystkie swoje frustracje. Myślała, że on ją kocha, tak jak ona w tamtym czasie jego, ale bardzo się pomyliła. Malfoy dba tylko o własne dobro, a innych traktuje jak ścierwo.

— Podobno teraz zmienił się nie do poznania — wtrącił od niechcenia drugi mężczyzna. — Może z nim jest tak samo, jak z Parkinson?

Draco prychnął z irytacją. Oczywiście, że się zmienił, każdy się zmienia! Gdyby tak nie było, nie pracowałby w mugolskiej firmie architektonicznej. Ci dwaj faceci oceniali go przez pryzmat przeszłości i z jednej strony nie powinien się dziwić, ale z drugiej czuł dziwną irytację. Zaskoczyło go też to, co powiedzieli o Pansy. Co jej się stało? Dlaczego wylądowała w Mungu? Przecież on jej nic nie zrobił! Była jego przyjaciółką, dlaczego miałby ją skrzywdzić?. Musi się dowiedzieć, co jej jest. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, pchnął drzwi do gabinetu. Zaskrzypiały i otworzyły się szerzej, wprawiając blondyna w osłupienie. Na szczęście żaden z mężczyzn tego nie zauważył. Miał dziwne wrażenie, że go nie widzą, dlatego wszedł do środka i dokładnie się rozejrzał. Gabinet był urządzony tak, jak pozostałe pomieszczenia. Jasne ściany kontrastowały z szarym dywanem, po prawej stronie stały regały wypełnione starannie ułożonymi książkami i dokumentami, po przeciwnej stronie ustawiono mały okrągły stolik i cztery krzesła. W centralnej części pomieszczenia stało duże drewniane biurko z fantazyjnymi wykończeniami. Wszędzie było czysto i schludnie, nie tak, jak w każdej firmie, którą znał, czy odwiedzał. Tutaj panował porządek.

Malfoy przeniósł wzrok na mężczyznę stojącego przy regale. Kolor włosów i sylwetka była bardzo znajoma, ale jakoś nie mógł go zidentyfikować. Zerknął w bok i zobaczył, że fotel przy biurku jest zwrócony w stronę dużego okna. Zapewne tam siedział drugi rozmówca, który zaśmiał się krótko.

— Ty naprawdę w to wierzysz? Tacy ludzie jak on nigdy się nie zmieniają. On ma we krwi bycie szumowiną. Malfoyowie od pokoleń tacy są, więc dlaczego on miałby się wyłamywać? Możliwe, że będąc pośród mugoli, próbuje hamować swoje napady szału, ale to tylko pozory. Zapewne za każdym razem robi dobrą minę do złej gry, ale w rzeczywistości kipi ze złości — skomentował rozmówca, przy regale.

— Masz rację. Te wszystkie plotki na temat tego, że młody Malfoy porzucił swoją rodzinę i całkowicie stracił z nimi kontakt, wydają się wymysłem Skeeter albo innego pseudo dziennikarza. Wiem, że masz do niego żal za tą sytuację z Parkinson i dlatego podsunąłem ci pod nos ten plan. Zrobisz z nim, co zechcesz, ale pamiętaj, że od tego przetargu zależy przyszłość twojej firmy. Radzę ci się dobrze zastanowić i dołożyć wszelkich starań, żeby to twoja firma wzniosła się na wyżyny. Taka okazja może już nigdy się nie trafić.

— Wiem, jestem tego świadomy. Jeśli wygralibyśmy ten przetarg, bylibyśmy najlepsi na rynku i nikt nie mógłby wtedy z nami konkurować. To my zaczęlibyśmy ustalać ceny. Obawiam się tylko tego, że współpracownicy Malfoya nie będą zbyt rozmowni.

— Nie zapominaj o tym, że w każdym zespole jest słabsze ogniwo, które pod wpływem… impulsu może być bardzo rozmowne, nawet jeśli nie jest tego świadome.

— To znaczy?

— Malfoy ma wielu współpracowników, ale tylko jeden z nich jest z nim blisko. Ty też bardzo dobrze go znasz. W Hogwarcie byliście nierozłączni i nie raz miałem ochotę was udusić. Nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję, że tego wtedy nie zrobiłem.

— A ja chętnie obiłbym ci mordę, za to, co teraz powiedziałeś — mruknął pod nosem Draco, zaciskając przy tym pięści.

— Mówisz o Zabinim? — zapytał mężczyzna przy regale.

— Bingo.

— Chyba nie myślisz, że Blaise zdradzi swojego najlepszego kumpla?! — zapytał drugi mężczyzna z niedowierzaniem.

— Dokładnie oto mi chodzi, jednak sęk w tym, że Zabini nie będzie tego świadomy. Wymyśl jakąś ckliwą historyjkę, jak to potrzebujesz pomocy, bo od tego projektu zależy twoja kariera, czy tam rodzina. Obaj dobrze wiemy, że Blaise ma miękkie serce i zrobi wszystko, żeby pomóc staremu kumplowi. Oczywiście może się zdarzyć tak, że nie będzie chciał z tobą rozmawiać, nieważne czy z czystej przyzwoitości, czy po prostu ma o coś do ciebie żal, ale odrobina alkoholu powinna rozwiązać jego język. Bo Zabini nigdy nie odmawia, prawda?

— Przeraża mnie to, że tyle o nas wiesz. Kto ci o tym wszystkim powiedział?

— To nieistotne.

— Sugerujesz, że…

— Nic nie sugeruję, tylko stwierdzam fakt. To jak, podejmiesz się tego, czy mam szukać kogoś innego? Znam wiele osób, które chętnie zemszczą się na Draconie Malfoyu.

— Dobrze, zgadzam się. Zrobię, co mogę, żeby wszystko przebiegło zgodnie z planem.

— Bardzo dobra decyzja.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. Draco obserwował obu mężczyzn, próbując ich rozpoznać, jednak miał pustkę w głowie. Facet stojący przy szafie pokręcił głową z niedowierzaniem i spojrzał przed siebie, na fotel swojego rozmówcy.

— Zastanawia mnie jedna sprawa — powiedział prawie szeptem.

— Jaka?

— Dlaczego tak nagle się tu pojawiłeś? Przyszedłeś do mojego gabinetu i postawiłeś mnie przed faktem dokonanym. Nigdy nie spodziewałbym się, że ty możesz mieć dla mnie taką propozycję.

— Może po prostu mam dobre serce? — zapytał ironicznym tonem drugi mężczyzna.

— Jakoś ci nie wierzę. Obaj dobrze wiemy, że nienawidzisz Draco od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłeś w pociągu do Hogwartu. Więc nie wmawiaj mi tych bzdur i powiedz, co z tego będziesz miał.

Mężczyzna na fotelu zaśmiał się cicho.

— Robię to, bo mam swoje powody.

— Jakieś konkrety?

— Nie powinno cię to interesować.

— To ja narażam swój tyłek tutaj...! — warknął.

Siedzący rozmówca przez chwilę milczał. Biorąc głęboki oddech, odwrócił się, w końcu odpowiadając:

— Malfoyowie zniszczyli moją rodzinę. Zabili moich rodziców i uwięzili moją siostrę. A ja pragnę tylko jednego — klęski Dracona Malfoya. Chcę, żeby cierpiał tak, jak ja. Chcę, żeby błagał mnie o litość. Chcę go zniszczyć i ty mi w tym pomożesz.

Blondyn spojrzał na niego z szeroko otwartymi oczami. Postać była bardzo niewyraźna, ale te rude włosy rozpoznałby wszędzie, nawet jeżeli musiało mu to chwilę zająć.

— Weasley — szepnął pod nosem, kopiąc się mentalnie, że nie pomyślał o tym, by wcześniej podejść do mężczyzn i po prostu zerknąć na ich twarze. Przecież ci go nie widzieli!

Gdy wypowiedział te słowa, grunt osunął mu się pod nogami i wpadł prosto w przepaść. Leciał, wymachując przy tym rękami. Obrazy wirowały przed jego oczami, a potem była już tylko ciemność.

~*~*~*~*~

Usiadł gwałtownie  w fotelu w samolocie, ciężko przy tym oddychając. Serce biło mu jak oszalałe i nie mógł skupić wzroku. Był pewny, że w pewnym momencie musiał głośno sapnąć, a nawet uderzyć przez przypadek fotel przed sobą. Wymamrotał pod nosem przeprosiny i próbował wstać, by orzeźwić się w toalecie. Niestety była zajęta, więc usiadł ponownie w fotelu, ignorując zaciekawione oraz częściowo nawet dezaprobujące spojrzenia współpasażerów.

— Wszystko ze mną w porządku — mruknął spokojnym tonem, widząc, jak wpatruje się w niego sąsiad, chociaż wewnątrz przeżywał katorgi.

— Na pewno? Może poproszę o szklankę wody? Jest pan bardzo blady — powiedział mężczyzna, wołając stewardesę i prosząc o butelkę oraz koc.

Malfoy przymknął oczy, próbując się uspokoić, zdając sobie sprawę z tego, że stracenie teraz temperamentu, wcale mu nie pomoże.

— Nie trzeba, dobrze się czuję.

Niestety jego zapewnienia zostały zignorowane, ludzie dookoła zachowywali się, zupełnie tak, jakby go nie słyszeli.

Kobieta podeszła do nich z rzeczami, o które poprosił siwy mężczyzna i podała je Malfoyowi.

— Może jest pan głodny? — zapytała cicho, próbując być pomocna.

Blondyn westchnął przeciągle, wstając z fotela, cały czas ją obserwując. Czuł się osaczony i powoli zaczęło brakować mu tchu. Wyprostował się i cicho powiedział, tak by słyszały go tylko najbliższe osoby:  

— Nie jestem głodny, nie chce mi się pić i nie potrzebuję państwa troski. Doceniam, ale proszę mi pozwolić samemu zająć się sobą. A teraz przepraszam, ale chciałbym skorzystać z toalety.

Kobieta otworzyła szeroko oczy i wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Jego ton głosu był oschły i władczy. Przełknęła ślinę, niechętnie przesuwając się w bok i robiąc mu miejsce do przejścia. Draco skierował się w stronę przodu samolotu, nawet się nie odwracając.

~*~*~*~*~

Kilka minut później Draco wyszedł z toalety i skierował się na swoje miejsce. Niestety nie mógł przejść dalej, ponieważ uniemożliwiali mu to pasażerowie, którzy akurat teraz szukali czegoś w swoim bagażu podręcznym. Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i popatrzył znacząco na mężczyznę stojącego na środku przejścia.

— Chciałbym przejść — mruknął pod nosem.

Mężczyzna otworzył wszystkie kieszenie torby, ale kiedy usłyszał słowa Dracona, spojrzał w jego stronę i uśmiechnął się lekko.

— Chwileczkę, proszę pana. Tylko znajdę książkę. Mary, na pewno ją tutaj wkładałaś? Nigdzie jej nie widzę.

Kobieta siedząca obok niego westchnęła z rezygnacją.

— Oczywiście, że ją tu wkładałam. Przecież dobrze wiesz, że zawsze noszę chociaż jedną książkę w torebce.

— Ale jej tu nie ma! — jęknął.

Tym razem to Draco przewrócił oczami. Ukradkiem zerknął do największej z kieszeni i zobaczył grubą książkę w czerwonej okładce. Merlinie, ten facet był ślepy albo całkowicie nieogarnięty! Przeszukiwał wszystkie boczne kieszenie i bezradnie rozkładał ręce. Malfoy zaczynał się irytować i uderzał palcami o fotel, o który się opierał.

— I jak, znalazłeś? — zapytała kobieta lekko poddenerwowanym głosem.

— Nie ma jej tu! — oświadczył z przejęciem jej mąż.

Granica cierpliwości Malfoya właśnie się skończyła. Bez precedensu wyrwał mężczyźnie torbę z ręki i z największej kieszeni wyjął grubą książkę, którą bez słowa podał kobiecie. Mężczyzna patrzył na to z szeroko otwartymi ustami.

— O, zobacz, John, znalazła się! — powiedziała kobieta i ignorując fakt, że Malfoy się porządził, ukradkiem mrugnęła do niego, a on odpowiedział jej swoim firmowym uśmiechem.

Mężczyzna zapiął torbę i włożył ją do schowka, po czym usiadł na fotelu, udając, że nie widzi spojrzenia blondyna. Ten prychnął pod nosem i przeszedł w kierunku swojego miejsca. Wydawało mu się, że już nic nie jest w stanie go zaskoczyć, jednak się pomylił. Kiedy stanął koło swojego fotela, zobaczył, że jakaś mała postać siedzi na jego miejscu i czyta gazetę, którą wcześniej rzucił na sąsiednie siedzenie. Nuciła cicho jakąś nieznaną mu melodię, machając przy tym nogami. Uniósł brew ze zdziwieniem. Numer miejsca się zgadza, fotele także wyglądają znajomo. A na dodatek pod siedzeniem leży jego teczka! Malfoy skrzyżował ręce na piersi i utkwił wzrok w intruzie.

— Ekhm — chrząknął głośno, zdobywając tym samym uwagę.

Zza gazety wyjrzał mały chłopiec ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Gdy zobaczył Draco zmierzył go wzrokiem od stóp do głów i powiedział słodkim głosikiem:

— Cześć, jestem Tommy, a ty?

Blondyn nadal na niego patrzył.

— Nie pomyliłeś miejsc, młody człowieku?

Dziecko pokręciło szybko głową.

— Nie wydaje mi się.

Blondyn westchnął z irytacją.

— O ile mi wiadomo, to moje miejsce, więc zmiataj stąd! — mruknął podniesionym głosem.

Maluch zmroził go wzrokiem, po czym teatralnie złożył gazetę na pół, zeskoczył z siedzenia Draco i usiadł na sąsiednim fotelu. Potem wskazał mężczyźnie puste miejsce.

— Proszę, zrobiłem ci miejsce. Nie musiałeś krzyczeć, wystarczyło poprosić — szepnął chłopiec, akcentując ostatnie słowo.

Mężczyzna zignorował tę uwagę i bez słowa usiadł na swoim miejscu. Wziął do ręki gazetę i zaczął ją przeglądać, ostentacyjnie ignorując obecność malca. Myślał, że dzięki temu szybciej się go pozbędzie.

— To, jak się nazywasz? — zapytało dziecko.

Draco nawet na niego nie spojrzał i nadal przeglądał gazetę.

— Wiesz, moja mama zawsze powtarza, że powinno się być grzecznym i odpowiadać, kiedy ktoś cię o coś pyta, a przede wszystkim trzeba się przedstawiać. Więc cześć, jestem Tommy, a ty? — Chłopiec wyciągnął rękę na przywitanie i Draco ją mimowolnie uścisnął.

— Draco — powiedział jakby od niechcenia.

Przez chwilę nic się nie działo, ale kilka sekund później usłyszał cichy chichot. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył chłopca tarzającego się ze śmiechu po siedzeniu.

Prychnął z irytacją.

— Co tak cię śmieszy? — zapytał.

Tommy wskazał na niego, nie mogąc przestać się śmiać.

— Twoje imię jest takie śmieszne. Od czego to zdrobnienie?

— Niczego.

— Twoi rodzice chyba cię nie lubili — szepnął chłopiec współczującym tonem. — Ale nie martw się. Mama mi mówiła, że są takie miejsca. Jak to się nazywało? Ja wiem! Chwilka, zaraz sobie przypomnę. Jak to było? Urzędy? Tak! Chodziło o urzędy! Mama mówiła, że jak się jest dorosłym to można iść do urzędu i tam jest taki pan, który da taką kartkę, gdzie wpisuje się swoje dane i jak ją wypełnisz, możesz zmienić imię!  — dodał pełen entuzjazmu i wyraźnie z siebie zadowolony.

Mężczyzna miał nieprzenikniony wyraz twarzy. Nie wiedział, czy powinien się roześmiać, czy nadal udawać poważnego, chociaż ton głosu chłopca bardzo mu to uniemożliwiał.

— Cóż, dobrze wiedzieć — mruknął pod nosem. — A co ty tu robisz? Nie powinieneś siedzieć z rodzicami? Gdzie oni są?

Tommy uśmiechnął się lekko.

— Mama pozwoliła mi pospacerować po pokładzie.

Malfoy spojrzał na niego z powątpiewaniem, na co maluch teatralnie westchnął.

— Dobra, nudziłem się. Dali mi coś do rysowania, ale to strasznie nudne i dlatego, kiedy nie patrzyli, powoli zeskoczyłem z fotela i poszedłem przed siebie. Rozmawiałem już z dwiema paniami i z tym panem, co siedzi przy oknie i teraz śpi, ale on nie był zbyt rozmowny, dlatego przesiadłem się do ciebie. A tamte panie dały mi takie dobre cukierki! Chcesz jednego? — zapytał chłopiec, sięgając do kieszeni.

Draco pokręcił głową.

— Nie, dziękuję. Zostaw je sobie na później.

Tommy wyjął z kieszeni dwa cukierki owinięte w kolorowe papierki. Wziął jeden w drugą rękę i położył go na kolanach Dracona.

— Weź, mama mówi, że nie mogę jeść słodyczy, a gdyby zobaczyła tego cukierka, bardzo by się zezłościła i miałbym duże kłopoty. Tobie też mama nie kazała jeść słodyczy, gdy byłeś mały? Co z nimi jest nie tak? Przecież cukierki, żelki i czekolady są najlepsze na świecie! Jak można zakazywać ich jeść?

Mężczyzna spojrzał na cukierka i zaśmiał się cicho. Potem przeniósł wzrok na chłopca.

— Dzięki — powiedział, odwijając cukierek z papierka i wkładając go do ust.

Aż jęknął, gdy poczuł rozpływającą się w ustach mleczną czekoladę. Oparł ręce o boki fotela, zamknął oczy i delektował się chwilą. Chyba właśnie tego potrzebował, czekolada zawsze pomagała mu się rozluźnić. Pragnął, żeby czas się teraz zatrzymał, jednak parę sekund później cukierek się rozpuścił i pozostał po nim tylko słodki posmak w ustach.

— Chcesz jeszcze jednego? — zapytał Tommy, machając mu papierkiem przed oczami.

— Nie, dziękuję. Ten jest dla ciebie, ale muszę ci przyznać rację, że cukierki to najlepsza rzecz na świecie. Przez chwilę poczułem się jak w niebie.

Chłopiec rozpromienił się.

— Ha! Mówiłem, że są super! Szkoda tylko, że moja mama mi nie wierzy. Ale zrobię wszystko, żeby ją do tego przekonać — powiedział, wyraźnie zdeterminowany.

— Jestem pewny, że kiedyś ci się uda — mruknął Draco.

— Mam nadzieję, bo tam, gdzie lecimy, będzie tak dużo atrakcji i jedzenia! Tata powiedział mi w tajemnicy, że ta wyspa to raj dla takich obżartuchów jak my! Mamy mieszkać w takim wypasionym hotelu i pozwolą nam jeść, co tylko będziemy chcieli! Nieźle, co nie? Mama mówiła, że zobaczymy takie kolorowe papugi i piękne widoki. Pan z biura podróży powiedział, że ta wycieczka to najlepszy wybór!

— Miał rację, bo tam o tej porze roku zawsze jest piękna pogoda.

Tommy uniósł brew z zainteresowaniem.

— Skąd wiesz? Byłeś tam kiedyś?

Malfoy pokręcił głową.

— Nie, pierwszy raz w życiu lecę na Teneryfę.

Chłopiec spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc.

— No to skąd możesz wiedzieć, jaka tam jest pogoda, skoro nigdy tam nie byłeś? — zapytał przemądrzałym tonem.

Mężczyzna zamyślił się chwilę, bo nie wiedział, jak wybrnąć z sytuacji, w której się znalazł. Domyślał się, że dzieciak nie odpuści i będzie go gnębił, do czasu aż udzieli satysfakcjonującej go odpowiedzi. Problem leżał w tym, że Malfoy nie wiedział, jak jej udzielić, tak by dziecko go zrozumiało.

Westchnął przeciągle.

— Często podróżuję i zawsze przed wyjazdem sprawdzam prognozę — odpowiedział wymijająco, mając nadzieję, że to wystarczy.

Chłopczyk przez chwilę się w niego wpatrywał, ale sekundę później lekko skinął głową. Oparł się wygodnie o fotel i zaczął machać nogami, wyraźnie z siebie zadowolony. Draco złożył gazetę w zgrabny kartonik, po czym schował ją do teczki, która leżała pod siedzeniem. Wyjrzał przez okno i podziwiał piękne widoki. Z tej perspektywy świat wydawał się taki mały.

Westchnął cicho, wracając myślami do swojego snu. Jak dobrze, że to nie działo się naprawdę. Nigdy by nie uwierzył, że Weasley byłby w stanie bratać się z jego przyjaciółmi i działać przeciwko niemu. Nie byłby do tego zdolny. Gdy głębiej się zastanowił nad wspomnieniem, to zdobył pewność, że mężczyzną przy szafie był Teodor. Nikt inny nie przychodził mu do głowy.

Nie miał pojęcia, dlaczego akurat to mu się śniło. Może jego podświadomość sugeruje mu, że nie powinien nikomu ufać? W sumie po tym, co się wczoraj stało, będzie mógł liczyć tylko na siebie. Myślał, że chociaż Blaise jest po jego stronie, ale jak widać, odrobina alkoholu jest w stanie z najwierniejszego przyjaciela zrobić paplę stulecia. O dziwo nie miał do niego oto żalu. Po prostu było mu przykro.

Z rozmyślań wyrwał go głos Tommy’ego.

— Draco? Słuchasz mnie?

Niechętnie zerknął w jego kierunku. Chłopiec patrzył na niego z przejęciem wypisanym na twarzy.

— Jeszcze tu jesteś? — zagaił.

Maluch przewrócił oczami.

— Tak, jestem, ale zaraz sobie idę, bo ta pani w niebieskiej sukience — Wskazał ręką stewardesę, która parę minut temu chciała pomóc Draconowi. — powiedziała, że niedługo będziemy lądować i trzeba zająć swoje miejsca.

Draco uśmiechnął się lekko.

— Dobrze, smyku, leć do rodziców. Wiesz w ogóle, w którą stronę masz iść?

Dziecko zamyśliło się chwilę i rozejrzało na boki całkowicie zdezorientowane.

— Wydaje mi się, że tam…? — powiedział, pokazując drogę do kabiny pilota, po czym obrócił się w drugą stronę. — Albo tam. Nie wiem... Wydaje mi się, że to było tam, ale…

Blondyn popatrzył na niego z troską. Jeszcze tego brakowało, żeby dziecko zgubiło się w samolocie. Chłopczyk otworzył szeroko oczy i wyglądał tak, jakby miał się rozpłakać.

— Spokojnie, Tommy, zaraz znajdziemy twoich rodziców — mruknął Draco łagodnym tonem, zaskakując nawet samego siebie.

Wstał z fotela i zaczął rozglądać się za stewardessą. Kobieta stała przy fotelu starszego mężczyzny i gawędziła z nim. Draco próbował zwrócić na siebie jej uwagę, ale ona wyraźnie go ignorowała.

Prychnął pod nosem.

— Masz za swoje — szepnęła podświadomość.

Chłopiec zaczął pociągać nosem, dlatego mężczyzna nachylił się do niego i cicho powiedział:

— Ej, mały, spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Zaraz wrócę, muszę porozmawiać z tą panią. Pracuje tutaj, więc na pewno nam pomoże — mówiąc to, wskazał ręką stewardessę, na co Tommy lekko skinął głową.

Blondyn bez słowa przeszedł w jej kierunku. Gdy stanął w jej przestrzeni osobistej, zerknęła na niego przelotnie i dalej gawędziła ze starszym panem.

— Przepraszam — powiedział Malfoy. — Przepraszam.

Nadal go ignorowała.

— Potrzebuję pani pomocy.

Kobieta na te słowa uniosła brew ze zdziwieniem.

— Naprawdę? Wydawało mi się, że jest pan samodzielny i zawsze daje pan sobie radę sam — odpowiedziała spokojnym tonem, w którym wyczuł odrobinę złości i wyrzutu.

Wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem i przybliżył się do niej. Doskonale wiedział, że gdyby chciał, mógłby po powrocie napisać na nią skargę. Teraz jednak ważniejsze dla niego było znalezienie rodziców małego. Nawet on ma serce, które mięknie na widok łez dzieci.

— Nie chodzi o mnie, tylko o tego małego chłopca — wysyczał, wskazując głową Tommy’ego. — Biegał po samolocie i chyba się zgubił, bo nie wie, gdzie siedzą jego rodzice. Czy może mu pani pomóc?

Kobieta popatrzyła na zrozpaczone dziecko, które smutne siedziało na fotelu i rozglądało się dookoła. Jego warga drgała niebezpiecznie. Po chwili przeniosła wzrok na blondyna.

— Oczywiście, zaraz się tym zajmę.

— Dziękuję — mruknął Draco.

Stewardesa pożegnała się ze staruszkiem i szybkim krokiem przeszła do chłopca. Kucnęła tuż przed nim i uśmiechnęła się lekko.

— Co się stało, kochanie? — zapytała.

Tommy zaczął pochlipywać.

— Nie wiem, gdzie siedzą moi rodzice, Chyba się zgubiłeeeeeeeemmmm! — Chłopiec próbował się powstrzymywać, ale nie dał rady i rozpłakał się na dobre.

— Spokojnie, zaraz znajdę twoich rodziców. Jak się nazywasz?

— Tommy, Tommy Adams — mruknął.

Kobieta zagryzła wargę, próbując przeanalizować i rozwiązać tę sytuację.

— Wiem! — powiedziała radośnie, wyciągając rękę do chłopca. — Co ty na to, byśmy poszli do kabiny pilotów? Pokażą ci ją, a ja w tym czasie wywołam twoich rodziców przez głośnik?

Maluch bez wahania podał jej rękę i zeskoczył z fotela. Kobieta wyprostowała się i ostatni raz spojrzała na Dracona.

— Dziękuję, za zajęcie się chłopcem.

Draco przewrócił oczami.

— On sam do mnie przyszedł, ale teraz to nieistotne. Dziękuję, za pomoc i przepraszam za moje wcześniejsze zachowanie. Nie powinienem był tak pani potraktować.

Prychnęła pod nosem i pokręciła głową z niedowierzaniem.

— Wie pan, gdybym przejmowała się każdym niezadowolonym pasażerem, to chyba nie pracowałabym już w tym zawodzie. Ale przeprosiny przyjęte, choćby dlatego, że zainteresował się pan losem tego dziecka.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie i zapadła niezręczna cisza, którą przerwał zirytowany głosik chłopca.

— Proszę pani, możemy już iść? Chcę do mamy!

Kobieta otrząsnęła się z szoku i szybko skinęła głową.

— Tak, oczywiście.

Po chwili oboje skierowali się w odpowiednim kierunku. Chłopiec ostatni raz spojrzał na Dracona i uśmiechnął się lekko.

— Cześć, Draco!

Mężczyzna także się uśmiechnął.

— Na razie, smyku. Pozdrów rodziców.

Tommy uniósł kciuk w górę i podreptał za stewardessą. Blondyn odprowadził ich wzrokiem, a kiedy zniknęli z pola widzenia, bezwładnie opadł na fotel i wyjrzał przez okno. Kto by pomyślał, że dzisiejszy dzień przyniesie tyle wrażeń? Myślał, że już nic go nie zaskoczy, ale nie wiedział, że to dopiero początek jego wakacyjnych przygód.

~*~*~*~*~

Tego dnia lotnisko Teneryfa Południowa było bardzo zatłoczone. Ludzie biegali między terminalami, ciągnąc za sobą wypchane po brzegi walizki. Były tu także grupki osób czekające na swoich bliskich, którzy wracali z dalekich podróży. Jednak mimo tego na lotnisku panował ład i porządek.

Hermiona wraz z innymi pasażerami samolotu z Londynu przeszła do miejsca odbioru bagażu. Idąc, rozglądała się na boki i uśmiechała się do mijanych osób. Jej uwagę zwrócił mały chłopiec, który żwawo opowiadał coś kobiecie idącej obok niego. Zapewne była jego matką. Był bardzo przejęty i bardzo żywo gestykulował.

— I potem podeszła do mnie ta pani w niebieskiej sukience. Ona jest bardzo miła. Zapytała mnie o nazwisko i ja jej powiedziałem. Słyszysz, mamo? Pamiętałem swoje nazwisko! — powiedział z przejęciem, ciągnąc kobietę za spódnicę.

Uśmiechnęła się do niego.

— To świetnie, kochanie. Cieszę się, że je zapamiętałeś, ale proszę cię tylko o jedno — nie strasz mnie tak więcej. Umierałam ze strachu, bo ty tak po prostu zniknąłeś. Dobrze, że usłyszeliśmy ten komunikat, bo nie wiem, co byśmy zrobili. Tata już zaczynał panikować.

— Właśnie, Tommy, bałem się oto, że nie będę miał z kim pływać w basenie i jeść tych wszystkich frykasów — mruknął mężczyzna, poruszając sugestywnie brwiami.

Chłopiec zachichotał, a kobieta teatralnie przewróciła oczami.

— Tato, tato! A ja widziałem kabinę pilota! — powiedział podekscytowany malec. Rodzina szybkim krokiem przeszła do drzwi i oddaliła się w sobie wiadomym kierunku, ciągnąc za sobą bagaże.

Hermiona śledziła ich wzrokiem, cały czas lekko się uśmiechając. Gdy zniknęli z pola widzenia, zauważyła na wyciągu swoją walizkę. Przeczytała naklejone na nią dane adresowe, aby upewnić się, że to jej własność. Zdjęła ją z wyciągu i ustawiła obok swojej nogi, po czym ruszyła przed siebie. W pierwszej chwili chciała od razu pojechać do hotelu, jednak najpierw postanowiła skorzystać z toalety. Rozglądała się w poszukiwaniu znajomego znaku, ale nigdzie go nie dostrzegała.

Westchnęła z rezygnacją i po prostu szła przed siebie, mając nadzieję, że zauważy w końcu łazienki. Próbowała zwrócić uwagę kogokolwiek z ludzi przebywających na lotnisku i zapytać, ale niestety każdy był zajęty swoimi sprawami i ignorowaniem jej osoby. Owszem rozumiała to, ale liczyła, że chociaż jedna osoba poświęci jej parę minut.

W poczuciu całkowitej bezradności spojrzała na bannery wiszące obok informacji i z radością ujrzała poszukiwany napis. Uśmiechnęła się pod nosem, objęła ręką uchwyt od walizki i szybkim krokiem skierowała się we wskazanym kierunku. Nie zwracała uwagi na mijane osoby i to był błąd. Zbliżała się do łazienki, gdy nagle...

ŁUP!

Ktoś na nią wpadł i mocno uderzyła o drzwi prowadzące do łazienki. Była tak zaskoczona, że początkowo w ogóle nie czuła bólu. Jednak po chwili rozprzestrzenił się z taką siłą, że aż jęknęła. Chciała coś powiedzieć, ale tuż za swoimi plecami usłyszała głośny krzyk mężczyzny:

— Uważaj, jak chodzisz, kobieto!

— Ja mam uważać, jak chodzę? To pan na mnie wpadł! I jeszcze mnie pan poucza! Co pan sobie wyobraża?! — krzyknęła, obracając się w jego stronę.

Gdy minęła chwilę, podczas której ochłonęli, zamarła.

— Merlinie, Malfoy, co ty tu robisz?

Blondyn otworzył szeroko oczy, całkowicie zaskoczony tym, że spotkał tutaj kogoś z magicznego świata i tym, że tą osobą jest nie kto inny tylko Hermiona Granger.

— Proszę, proszę, kogo moje oczy widzą — mruknął pod nosem, uśmiechając się kpiąco. — Spodziewałbym się wielu rzeczy, ale na pewno nie tego, że na lotnisku na Teneryfie wpadnę na Hermionę Granger! Sama tu jesteś? — zapytał, rozglądając się na boki. — Gdzie zgubiłaś Łasica?

— Nie twój interes, Malfoy — wycedziła całkowicie zirytowana.

— Trochę kultury — powiedział oschłym tonem. — Nie zapominaj, z kim rozmawiasz.

Prychnęła i założyła ręce pod boki.

— O tak, z Draconem Malfoyem, największym dupkiem naszego świata, który nie patrzy, jak chodzi i z całej siły wpada na bezbronne kobiety!

— Nie zauważyłem cię! — warknął podniesionym głosem.

Kobieta przewróciła oczami i krótko zaśmiała się ze zrezygnowaniem.

— Zawsze znajdziesz wymówkę na wszystko! I tak wydaje mi się, że celowo na mnie wpadłeś, chociażby dlatego, by zrobić mi na złość.

Przez chwilę mierzyli się złowrogimi spojrzeniami. Hermiona ukradkiem spojrzała na zegar wiszący na ścianie. Musi się pospieszyć, żeby zdążyć za autobus, który ma ją zawieść do hotelu. Położyła rękę na uchwycie walizki i popatrzyła na blondyna, który cały czas ją obserwował. Wydawało się jej, że chce ją o coś zapytać i oczywiście miała rację.

— Dzisiaj przyleciałaś? — zapytał spokojnym głosem.

— A jak myślisz? — Wskazała ręką walizkę.

Uśmiechnął się lekko.

— Głupie pytanie — stwierdził.

— Przez grzeczność nie zaprzeczę.

Oboje stali, nie wiedząc co dalej zrobić. Hermiona całkowicie zapomniała o tym, że chciała skorzystać z toalety, myśląc już o ciepłej kąpieli, jaką weźmie w swoim pokoju hotelowym.

Nie chcieli jako pierwszy odejść. Zapewne uważali, że odwracając się, poddają tę kłótnię i przyznają się do swojej winy. A zegar tykał nieubłaganie, zbliżając się do godziny czternastej.

— Malfoy… — zaczęła Hermiona, zastanawiając się, jak wyjść z twarzą z tej sytuacji. — Mam nadzieję, że już się nie spotkamy — prychnęła, przechodząc obok niego i dodała: — Udanych wakacji.

Zmrużył gniewnie oczy, słysząc ostatnie zdanie.

— Wzajemnie, Granger.

Kobieta zerknęła na niego przelotnie, ale z jego twarzy nie dało się nic wyczytać. Nie wiedziała, czy życzył jej udanych wakacji, czy także nie chciał kolejny raz się z nią zobaczyć. Pokręciła głową, aby odgonić te myśli i szybkim krokiem przeszła do wyjścia prosto na parking. Idąc ani razu się nie odwróciła.

Kiedy wyszła na zewnątrz, uderzyło ją rześkie morskie powietrze i oślepiające promienie letniego słońca. Zmrużyła oczy i rozejrzała się za odpowiednim autobusem. Gdy go wypatrzyła, podeszła do samochodu i poprosiła o pomoc z bagażem. Kierowca włożył jej walizkę do bagażnika, a ona wsiadła do środka i poszukała dobrego miejsca. Usiadła z przodu autobusu, oparła się wygodnie o zagłówek i wyjrzała przez okno. Miała nadzieję, że to koniec niespodzianek na dziś. Zamknęła oczy, wyobrażając sobie spokojny wieczór na plaży z drinkiem w jednej ręce i książką w drugiej.

___________

Witajcie :) W ten piątkowy wieczór publikuję drugi rozdział historii. Wiem, że to miała być wakacyjna opowieść (niektóre osoby dobitnie o tym wspomniały, ale oczywiście nie mam im tego za złe), ale wyszło zupełnie inaczej, dlatego informuję, że ta historia będzie miała wakacyjny klimat. Taka opcja jest bardziej prawdopodobna, prawda? Nie wiem jak długo będę ją pisać, chociaż podejrzewam, że zejdzie mi do następnych wakacji. Wszystko zależy od mojej weny (która ostatnio sobie ze mną ostro pogrywa) i ilości wolnego czasu (z tym jest gorzej, ale powoli wychodzę na prostą). Jednak obiecuję Wam, że warto czekać :)

Jestem ciekawa Waszych opinii o rozdziale. Pomysł na sen podsunęła mi Acri. Jej wizja była dość odważna, ale ja postanowiłam trochę ją zmienić (dobra, nawet więcej niż trochę) i wyszło coś takiego. Mały Tommy może się Wam kojarzyć z Teddym z Simply. Pisząc tą scenę, wzorowałam się właśnie na nim, chociaż Tommy jest od niego starszy (jednak tak samo przemądrzały). Spotkanie Draco i Hermiony to kompletna improwizacja, bo moja wizja zmieniała się praktycznie co godzinę :D Ten rozdział miał być dłuższy, ale końcówka się nie kleiła i postanowiłam opisać sceny, które dzieją się w hotelu w następnym rozdziale. Muszę to przemyśleć. Zapewne idealny pomysł mi się przyśni ;)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!